دوعایه‌کی تایبه‌ت هه‌یه بۆ ئه‌و که‌سانه‌ی که قه‌رزارن، پێغه‌مبه‌ری خوا (علیه الصّلاة والسّلام) سه‌یدنا عه‌لی فێر کردووه، هه‌روه‌ها سه‌یدنا عه‌لیش خه‌ڵکی که‌ی فێر کردووه‌و یاوه‌رانیش به خه‌ڵکانێکی تریان گه‌یاندۆته‌وه که ئه‌مه‌یه: «اللَّهُمَّ اكْفِنِي بِحَلَالِكَ عَنْ حَرَامِكَ، وَأَغْنِنِي بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ»[1]؛ «په‌روه‌ردگارا ئه‌وه‌نده‌م له حه‌ڵاڵی خۆت پێ ببه‌خشه که پێویستم به حه‌رام نه‌بێت و به گه‌وره‌یی و به‌خششی خۆت ده‌وڵه‌مه‌ند و بێنیازم بکه له غه‌یری خۆت».
[1]. الترمذي: 3563؛ ئه‌لبانی به حه‌سه‌نی داناوه (صحیح الترغیب والترهیب: 1820).