به‌ڵێ به شێوه‌ێیکی گشتی شه‌رعناسان فه‌رموویانه بۆی هه‌یه به‌ڵام حه‌تمه‌ن باشتر وایه پزیشکێکی جێ‌متمانه ئه‌وه‌ی بۆ بسه‌لمێنێت نه‌ک خۆی له خۆیه‌وه بڕیار بدات یان له ترسی رۆژووی درێژ بیشکێنێت و بڵێت: به‌خوا ئه‌مڕۆ یانزه سه‌عات، ئه‌مڕۆ بیست سه‌عات، نۆزده سه‌عاته! به‌خوا ئه‌گه‌ر بیگرم په‌کم ئه‌که‌وێت و ئه‌فه‌وتێم! نا، خوای گه‌وره ئه‌فه‌رموێت: « يُرِيدُ اللّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلاَ يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ»[1]؛ «خوای گه‌وره ئاسانکاری بۆ ئێوه ئه‌وێت نه‌ک سه‌ختکاری»، هه‌روه‌ها ئه‌فه‌رموێت: « وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ»[2]؛ « له دینه‌که‌یا گرێگۆڵی له سه‌رتان فه‌رز نه‌کردووه». پێغه‌مبه‌ری خوایش - علیه‌ الصلاة والسلام - ئه‌فه‌رموێت: « فَإِذَا أَمَرْتُكُمْ بِشَيْءٍ فَأْتُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ»[3]؛ «که فه‌رمانێکتان پێ ئه‌ده‌م ئه‌وه‌نده‌ی ئه‌توانن ئه‌نجامی بده‌ن و بیکه‌ن». که‌وابوو ئه‌گه‌ر هه‌ر به‌وه‌نده‌ی که ئه‌ترسێت له‌وه‌ی که پێی نه‌گیرێت نه‌یگرێت ئه‌مه موقه‌سسره؛ یه‌عنی وه‌کوو کورد ئه‌ڵێت: ده‌م به‌ڕۆژووه و چاو ئه‌ترسێت! ئه‌مه خۆی راسته.